Ак Кара-Суу
Ак Кара-Суу | |
---|---|
орус. Аккарасу | |
Характеристиказы | |
Узуны | 10 км |
Водоток | |
Оозы | Абай |
• Турган јери | 36 км сол jаратла |
• Координаталары | 50°33′56″ с. ш. 84°54′19″ в. д.HGЯO |
Турган јери | |
Суузыныҥ системазы | Абай → Кӧксу → Кадын → Оп → Карский талай |
|
|
Ороон |
|
Регион | Алтай Республика |
Аймактар | Кӧксу-Оозы аймак, Кан-Оозы аймак |
|
|
Код ГСР | 13010100312115100003700 |
Номер ГКГН | 0603277 |
Ак Кара-Суу (орус. Аккарасу) — суу, Россияда, Алтай Республиканыҥ Кӧксу-Оозы аймагында агат.
Этимологиязы
Ак Кара-Суу (орус. белый родник). Гидроним ак деп јарталгыш ла суу деп адалгыш биригип бӱткен (образован присоединением прил. ак ‘белый; чистый’ к сложному топониму Кара-Суу ‘родник, родниковая вода)[1]
Физико-географиялык темдектери
Оозы 36 км јерде Абай (Кӧксуныҥ кош суузы) сууныҥ оҥ јарадында. Сууныҥ узуны 10 км[2].
Суу реестрдиҥ чотогоныла
Суу Россияныҥ государстволык сууныҥ реестры аайынча Верхнеобский бассейновый округка кирет, сууээлем бӧлӱги — Кадын, суу подбассейны — Бий ле Кадын. Суу бассейны — Оп суунаҥ (Ӱстӱги) ала Эрчишке киргенине јетире[2].
Јӧмӧлтӧ јетирӱлер
Алтай Республиканыҥ суу байлыктарына 20 муҥнаҥ артык суулар ла суучактар кирет. Бастыра суулардыҥ узунын кошсо, узуны 60 муҥ километр агын суу болор. Туулу Алтайдыҥ тӧс суу тамыры (артерия) Кадын болуп јат.
Суу Ӱч-Сӱмерде Геблердиҥ мӧҥкӱ тожынаҥ башталып, 688 км јердеҥ Оп сууга кирет. Кырлу јерде сууныҥ агыныныҥ (талайдыҥ бийигиниҥ кеминиҥ) бийиги 1000 метрге башкаланат. Бойыныҥ агынында Кадынга 254 кош суу кирет, јаба узуны 708 км. Ак Кара-Суу оныҥ кош сууларыныҥ бирӱзи болуп јат.
Ајарулар
- ↑ Топонимика Республики Алтай книга 6.Усть-Канский район стр.53
- ↑ 1 2 Государственный водный реестр. Ак-Карасу (орус.). textual.ru. Минприроды России (29 тулаан ай 2009). Дата обращения: јаҥар айдыҥ 20 кӱни, 2018. Архивировано тулаан айдыҥ 29 кӱни, 2009 јыл.
Литературазы
- Ресурсы поверхностных вод СССР: Гидрологическая изученность. Т. 15. Алтай и Западная Сибирь. Вып. 1. Горный Алтай и Верхний Иртыш / под ред. В. В. Зееберг. — Л.: Гидрометеоиздат, 1966. — 216 с.